Elke dag telt: Wie was de heilige Josephine Bakhita? Is verdriet een ondeugd? En de brief van Johannes Paulus I aan Chesterton

Vandaag vieren we de heilige Josephine Bakhita. Haar leven heeft door de jaren heen veel mensen geïnspireerd, vooral mensen in Soedan en Zuid-Soedan. Hoewel ze het grootste deel van haar leven in Italië doorbracht, werd ze oorspronkelijk geboren in de Soedanese regio van Afrika. Bakhita werd geboren in het dorp Olgossa, in wat nu Soedan heet. Ze werd meegenomen door slavenhandelaren toen ze ongeveer zeven jaar oud was en bleef vele jaren in slavernij totdat ze werd gekocht door een Italiaan. Haar Italiaanse meester verliet Soedan in 1885, toen Bakhita 16 jaar oud was. Ze bleef de rest van haar leven in Italië en stierf op 77-jarige leeftijd als een Canossiaanse zuster. Ondanks de afschuwelijke behandeling die ze in het begin van haar leven als slavin onderging, had Bakhita een rotsvast geloof in God en vergaf ze haar ontvoerders door te zeggen: "Als ik degenen zou ontmoeten die mij ontvoerd hebben en zelfs degenen die mij gemarteld hebben, zou ik knielen en hun handen kussen. Want als deze dingen niet waren gebeurd, zou ik vandaag geen christen en religieuze zijn." Bakhita stierf op 8 februari 1947 en werd zalig verklaard door Johannes Paulus II op 17 mei 1992 en heilig verklaard op 1 oktober 2000. Hieronder kan u een gebed terugvinden dat door de bisschoppenconferentie van America is verspreid ter ere van St. Josephine Bakhita, waarin om haar voorspraak wordt gevraagd voor de genezing van hedendaagse slachtoffers. Heilige Josephine Bakhita, je werd als kind verkocht als slaaf en doorstond onnoemelijk veel ontberingen en lijden. Eenmaal bevrijd van je fysieke slavernij, vond je ware verlossing in je ontmoeting met Christus en zijn Kerk. O Heilige Bakhita, sta allen bij die gevangen zitten in een staat van slavernij; Doe voorbede bij God namens hen zodat zij bevrijd zullen worden uit hun ketenen van gevangenschap. Laat God degenen bevrijden die de mens tot slaven maakt. Geef troost aan de overlevenden van slavernij en laat hen naar jou kijken als een voorbeeld van hoop en geloof. Help alle overlevenden om genezing te vinden voor hun wonden. We vragen om uw gebeden en voorbede voor de slaven onder ons. Amen.   Gisteren, woensdag 7 februari, zette Paus Franciscus zijn catechesereeks verder tijdens de generale audiëntie. Sinds eind december leert hij ons meer over de deugden en ondeugden. Hij had het over het feit dat er een soort verdriet is dat een ondeugd is. We gaan er even bij stil staan. Er is een nogal lelijke ondeugd, verdriet, begrepen als een moedeloosheid van de ziel, een constante kwelling die de mens verhindert om vreugde te voelen over zijn eigen bestaan. Dit tweede soort verdriet sluipt de ziel binnen en brengt haar in een staat van moedeloosheid... het komt van de duivel. - Paus Franciscus De Heilige Vader maakte onderscheid tussen het goede verdriet, bijvoorbeeld gevoeld door de verloren zoon toen hij zijn zonde herkende, en het verdriet dat ondeugd is, gemanifesteerd door de discipelen op de weg naar Emmaüs, met hun moedeloze antwoord aan Jezus, "We hadden gehoopt ...". Dit verdriet is als het genot van niet-genot; het is als het nemen van een bitter, bitter, bitter snoepje, zonder suiker, onaangenaam, en op dat snoepje zuigen. Verdriet is plezier beleven aan niet-plezier, waarschuwde de paus. Verdriet, van een natuurlijke emotie, kan veranderen in een kwade geestestoestand en deze geestestoestand houdt er op de een of andere manier van om zichzelf in eindeloze droefheid te sussen. Het is een sluwe demon, die van het verdriet. De woestijnvaders beschreven het als een worm van het hart, die zijn gastheer uitholt en uitholt. Dit is een goed beeld ... Een worm in het hart die zijn gastheer verteert en uitholt. Dit ondeugdelijk verdriet brengt ons ertoe om ons te wentelen in melancholie, waardoor het in hun harten gaat woekeren. (...) Bepaalde langdurige smarten, waarbij